14 czerwca zapraszamy na premierę spektaklu operowego "Halka" Stanisława Moniuszki. To jedno z najważniejszych dzieł polskiej literatury operowej, które po premierze czteroaktowej wersji w Warszawie w 1858 roku ugruntowało pozycję Stanisława Moniuszki jako „ojca polskiej opery narodowej”. Od tamtej pory „Halka” nieprzerwanie zachwyca kolejne pokolenia melomanów, poruszając swoją dramatyczną historią, pięknem muzyki i głębią emocji.
Dla Opery Śląskiej „Halka” ma szczególne znaczenie historyczne – to właśnie tym tytułem zainaugurowano działalność teatru w Bytomiu, który jako pierwszy w powojennej Polsce wystawił spektakl operowy.
Od tego momentu dzieło Moniuszki na stałe wpisało się w repertuar naszej sceny, stając się symbolem jej tożsamości i artystycznej misji. Za każdym spektakularnym widowiskiem stoi zespół utalentowanych artystów, którzy wkładają w nie swoją pasję i doświadczenie. Poznajcie ich:
Piotr Mazurek | kierownictwo muzyczne
Kierownik muzyczny Opery Śląskiej. Jest absolwentem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie wiolonczeli profesora Tomasza Strahla oraz w klasie dyrygentury symfoniczno-operowej w klasie profesor Moniki Wolińskiej.
Już od początku swojej edukacji akademickiej fascynował go aparat orkiestrowy, co mocno ukierunkowało jego ścieżkę rozwoju instrumentalnego stawiając za priorytet wszelkie aktywności związane z wykonawstwem ansamblowym. W swoim bogatym dorobku zawodowym Piotr Mazurek pełnił funkcję koncertmistrza grupy wiolonczel w Warszawskiej Operze Kameralnej, a od 2010 roku był zastępcą lidera grupy wiolonczel w orkiestrze Sinfonia Varsovia.
Po ukończeniu studiów dyrygenckich, w sezonie artystycznym 2022/2023 związał się ze światem operowym obejmując stanowisko asystenta dyrygenta w Operze Wrocławskiej. W ramach tej współpracy poprowadził wznowienia między innymi takich dzieł jak „Kopciuszek” G. Rossiniego czy „Don Juan” Christopha W. Glucka. W kolejnym sezonie artystycznym awansował w szczeblach kariery na kierownika orkiestry Opery Bałtyckiej, co umożliwiło mu dalsze poszerzanie repertuaru operowo-baletowego i współpracę z wybitnymi artystami. W grudniu 2023 roku w tymże teatrze poprowadził swoją pierwszą premierę baletową „Karnawał zwierząt” C. Saint - Saensa. Pracował także przy wznowieniach takich spektakli jak: „Rigoletto” G Verdiego , „Thais” J. Masseneta, „Coppelia” L. Delibes czy „Łaskawość Tytusa” W. A. Mozarta. W sezonie artystycznym 2023/2024 nawiązał również współpracę z naszą Operą, gdzie objął kierownictwo muzyczne nad premierą „Poławiaczy pereł” G. Bizeta.
Poza zespołami operowymi współpracował z takimi zespołami symfonicznymi jak: Orkiestra Polskiego Radia w Warszawie, Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus im. Jerzego Semkowa, Filharmonia Gorzowska, Filharmonia Zielonogórska czy Filharmonia Opolska.
Emil Wesołowski | reżyseria
Choreograf, pedagog i reżyser. Absolwent Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu (1966). Początkowo występował w balecie Opery Poznańskiej (1966-1973). Kiedy zaś Conrad Drzewiecki organizował w Poznaniu autonomiczny Polski Teatr Tańca, zaprosił go jako solistę, a w 1976 roku mianował pierwszym solistą nowego zespołu. Stworzył tam szereg kreacji tanecznych w choreografiach Drzewieckiego, był też pierwszym wykonawcą roli Jazona w balecie Medea Teresy Kujawy.
Występował z Polskim Teatrem Tańca w wielu krajach Europy, wziął też udział w kilku filmach baletowych Drzewieckiego. Współpracował jako pedagog z poznańską szkołą baletową, prowadził zajęcia baletmistrzowskie z zespołem Polskiego Teatru Tańca, przygotowywał swoje pierwsze choreografie dla teatrów dramatycznych. W sezonie 1979\/80 kierował baletem Opery Wrocławskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Poznaniu. Wreszcie, w połowie 1982 roku związał się z warszawskim Teatrem Wielkim jako szef baletu i solista. Początkowo wykonywał tu jeszcze trzy znaczące role charakterystyczne: Złą Wróżkę Carabosse w Śpiącej królewnie Gusiewa, Wdowę Simone w Córce źle strzeżonej Ashtona i Przełożoną w Balu kadetów Lichine'a. W 1985 roku ustąpił ze swej funkcji kierowniczej i poświęcił się przede wszystkim pracy choreograficznej w balecie, operze i teatrach dramatycznych.
W latach 1995-2006 był ponownie dyrektorem baletu Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, a od początku 2007 roku do jesieni roku 2008 -- dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Potem ponownie związał się z baletem warszawskim i do końca 2012 roku zajmował pozycję etatowego choreografa Polskiego Baletu Narodowego w Teatrze Wielkim. Jest wykładowcą wydziału aktorskiego warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza.
Kolejne autorskie prace choreograficzne Emila Wesołowskiego dla zespołów baletowych, to: Quattro movimenti (muz. B. Schaeffer, Opera Wrocławska, 1980); Ballada (muz. F. Chopin, VII Łódzkie Spotkania Baletowe, 1983); Trytony (muz. Z. Rudziński, Teatr Wielki w Warszawie, 1985); Gry (muz. C. Debussy, Teatr Wielki w Warszawie, 1989; a później także: Teatr Wielki w Łodzi, Polski Teatr Tańca i Opera Wrocławska); Mozartiana (muz. P. Czajkowski, Polski Teatr Tańca, 1990); Legenda o Józefie (muz. R. Strauss, Teatr Wielki w Łodzi, 1991 i Teatr Wielki w Warszawie, 1992); Dies irae (muz. R. Maciejewski, Teatr Wielki w Warszawie, 1991); Święto wiosny (muz. I. Strawiński, Teatr Wielki w Warszawie, 1993); Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew, Opera Narodowa, 1996; Opera Bałtycka w Gdańsku, 2000 i Teatr Wielki w Poznaniu, 2008); Clio's Triumph (muz. J. Sapiejewski, Washington Ballet, 1997); tryptyk baletowy: Harnasie, Powracające fale i Krzesany (muz. K. Szymanowski, M. Karłowicz i W. Kilar, Opera Narodowa, 1997); Harnasie (muz. K. Szymanowski, Teatr Wielki w Poznaniu, 1998); Cudowny mandaryn (muz. B. Bartók, Opera Narodowa, 1999); Święta wiosna (muz. I. Strawiński \/ T. Mieczkowski, Opera Narodowa, 2001); Powracające fale (muz. M. Karłowicz, Teatr Wielki w Poznaniu, 2003); Spartakus (muz. A. Chaczaturian, Opera Narodowa, 2006); Chopinart (muz. F. Chopin, Opera Bałtycka, 2010); Pocałunki (muz. J.S. Bach, Polski Balet Narodowy, 2010).
Przygotował choreografię do wielu spektakli operowych, zarówno na scenie warszawskiej, jak też w innych teatrach polskich i zagranicznych; m.in. w inscenizacjach Mariusza Trelińskiego: Madame Butterfly Pucciniego (Warszawa, Waszyngton, Sankt Petersburg, Tel Awiw, Walencja), Król Roger Szymanowskiego (Warszawa, Wrocław), Otello Verdiego (Warszawa), Oniegin Czajkowskiego (Warszawa), Don Giovanni Mozarta (Warszawa, Los Angeles, Wrocław), Dama pikowa Czajkowskiego (Berlin, Warszawa, Łódź, Tel Awiw), Andrea Chénier Giordana (Poznań, Waszyngton, Warszawa) i La Bohème Pucciniego (Warszawa, Waszyngton). W teatrach muzycznych i dramatycznych pracował też z takimi reżyserami, jak: Laco Adamik, Kazimierz Dejmek, Mikołaj Grabowski, Jerzy Gruza, Jerzy Grzegorzewski, Adam Hanuszkiewicz, Bohdan Hussakowski, Krystyna Janda, Ryszard Peryt, Maciej Prus, Jérôme Savary, Marek Weiss-Grzesiński, Krzysztof Zaleski i Krzysztof Zanussi; szczególnie owocna okazała się wieloletnia współpraca choreograficzna artysty z Januszem Wiśniewskim przy jego kolejnych autorskich przedstawieniach teatralnych i operowych.
W 1998 roku zadebiutował też w Operze Narodowej jako reżyser, wystawiając dla Ewy Podleś Semiramidę Rossiniego. Do pracy reżyserskiej powrócił później jako dyrektor artystyczny Teatru Wielkiego w Poznaniu, realizując tam z powodzeniem Straszny dwór Moniuszki i musical Skrzypek na dachu; z kolei w Operze Bałtyckiej reżyserował Barona cygańskiego Johanna Straussa.
Emil Wesołowski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasłużonego dla Kultury Polskiej, Srebrnym i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis” oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania. Jest laureatem Nagrody ZAiKS-u za całokształt pracy artystycznej i honorowym obywatelem miasta Poznania.
Dorota Roqueplo | kostiumy
Uważana jest za jedną z najlepszych polskich kostiumografek. Na jej bogate portfolio składają się produkcje filmowe, teatralne, operowe i reklamowe.
Jej twórczość mogliście podziwiać m.in. w filmach: "Prowokator" (reż. K. Lang), "Mój Nikifor" (reż. K. Krauze, J. Kos-Krauze), "Pręgi" (reż. M. Piekorz), "Miasto 44" i "Boże Ciało" (reż. J. Komasa). Warto dodać, że film "Boże Ciało" został nominowany do Oscara w kategorii najlepszego filmu międzynarodowego. Dorota Roqueplo jest również autorką kostiumów m. in. do spektakli operowych, takich jak "Halka" (reż. M. Treliński, Teatr Wielki – Opera Narodowa) i "Straszny dwór" (reż. Krystyna Janda, Teatr Wielki w Łodzi).
