Łucja z Lammermoor

OBSADA

ŁUCJA
Gabriela Gołaszewska, Katarzyna Mackiewicz
EDGAR
Łukasz Załęski, Łukasz Gaj
HENRYK ASHTON 
Stanisław Kuflyuk, Adam Woźniak
RAJMUND
Zbigniew Wunsch
ARTUR
Adam Sobierajski, Tomasz Tracz
ALICJA
Anna Borucka, Renata Dobosz
NORMAN
Grzegorz Biernacki, Maciej Komandera

Łucja z Lammermoor (Lucia di Lammermoor) – opera seria, której libretto napisał Salvatore Cammarano, a muzykę skomponował Gaetano Donizetti. Inspiracją było romantyczne dzieło Narzeczona z Lammermoor sir Waltera Scotta. Oparta na prawdziwych wydarzeniach powieść doczekała się wielu opracowań muzycznych, ale do historii opery przeszła właśnie jako Łucja z Lammermoor autorstwa Donizettiego. Światowa premiera spektaklu miała miejsce 26 września 1835 roku w Neapolu, na deskach Teatru San Carlo. Premiera polska (w j. niemieckim), odbyła się w Teatrze Miejskim we Lwowie, 29 grudnia 1838 roku.

To jedno z najbardziej znanych i lubianych dzieł Donizettiego. Intrygująca historia została zilustrowana przepiękną, pełną dramatyzmu muzyką. Spektakl opowiada o losach szkockich kochanków – Łucji i Edgara. Mimo trwających waśni między ich rodami, młodzi zakochują się w sobie i zaręczają. Nie będzie im jednak dane zażyć małżeńskiego szczęścia. Przeszkodzi w tym brat Łucji, lord Henryk, który podstępnie doprowadzi do ślubu siostry z bogatym lordem Arturem Bucklawą. Narzeczona Edgara daje się wciągnąć w intrygę brata. W chwili kiedy podpisuje ślubny kontrakt, pojawia się jej dawny ukochany. Przekonany o zdradzie Łucji, nie chce jej znać. Zrozpaczona dziewczyna uświadamia sobie intrygę. Podczas wesela, kiedy wszyscy goście tańczą i biesiadują, Łucja morduje swojego małżonka w ślubnym łożu, a następnie popada w obłęd i popełnia samobójstwo. Kiedy Edgar dowiaduje się o śmierci swojej byłej narzeczonej, rani się śmiertelnie sztyletem.

Libretto na podstawie powieści Sir Waltera Scotta „Narzeczona z Lammermooru” – Salvatore Cammarano.

Złota Maska 2008 w kategorii rola wokalno-aktorska dla Kariny Skrzeszewskiej za kreację partii Łucji z Lammermoor.

Streszczenie libretta według „Przewodnika operowego” J. Kańskiego

Akt I 

Odsłona 1

W lasach Lammermooru trwa polowanie. W rozmowie ze swym rezydentem, Normanem, lord Ashton opowiada o wiekowej waśni Ashtonów i Ravenswoodów. Wywodzi się ona stąd, że Ashtonowie zagrabili niegdyś dobra swoim sąsiadom. Lord Ashton uwikłał się w spisek mający na celu przywrócenia na tron królewicza Jakuba, a zmiana warunków politycznych zrujnowała go. Możliwość poprawy sytuacji widzi w wydaniu swej siostry za wpływowego lorda Artura Bucklawa. Tymczasem Łucja kocha z wzajemnością dziedzica Ravenswoodu, Edgara, który ocalił ją kiedyś od śmierci.

Odsłona 2

W zamkowym ogrodzie Łucja czeka na Edgara. Chce się pożegnać przed jego wyjazdem do Francji. Ze złych przeczuć zwierza się przyjaciółce Alicji. Wchodzi Edgar i oświadcza Łucji, że w imię miłości gotów jest podać rękę jej bratu. Przed rozstaniem młodzi wymieniają pierścionki na znak trwałej miłości.

Akt II

Łucja, dowiedziawszy się o projektach swego brata, odrzuca rękę lorda Artura. Wówczas Ashton przedstawia siostrze fałszywe listy Edgara, z których wynika, że ukochany ją zdradza. Zrozpaczona Łucja zgadza się podpisać kontrakt ślubny. Na tę scenę trafia Edgar, który przybył prosić Ashtona o rękę siostry. Łucja nie ma sił, by mu wyjaśnić sytuację, zaś Edgar, przekonany o niestałości narzeczonej, rzuca jej pod nogi pierścionek i opuszcza zamek.

Akt III

Odsłona 1

Edgar przeczuwa podstęp ze strony Ashtona i wyzywa przewrotnego brata Łucji na pojedynek. Mają się spotkać koło grobowca Ravenswoodów.

Odsłona 2

Sala balowa Lammermooru zapełnia się weselnymi gośćmi Łucji i lorda Artura Bucklawa. Wchodzi kapelan Rajmund, ogłaszając, że Łucja zabiła swego małżonka. Pojawia się obłąkana Łucja. Idzie nie widząc nikogo, wydaje jej się, że rozmawia z Edgarem. Zebrani stoją jak skamieniali, przejęci tragedią.

Odsłona 3

Przy grobowcu zrozpaczony Edgar czeka na Ashtona, lecz ten nie przybywa. Z wieży Lammermooru słychać dzwon śmierci. Od strony zamku nadchodzi żałobna procesja, której uczestnicy opowiadają Edgarowi o tragicznych wydarzeniach i o śmierci Łucji. Słysząc to, Edgar przebija się sztyletem.

* * *

O spektaklu napisali:

Gabriela Gołaszewska jest zjawiskiem wokalnie niezwykłym. Śpiewa zniewalające strofy włoskiego bel canta ze swobodą i lekkością bez jakichkolwiek trudności technicznych, którymi najeżona jest partia Łucji. Jej sopran liryczny dużej mocy z biegłością koloraturową jest pełen blasku i wyjątkowego piękna.(…) Mnie jak zawsze, ale również i tym razem w partii Lorda Henryka Ashtona, usatysfakcjonował Stanisław Kufluk, baryton jeżdżący do Teatru Bolszoj w Moskwie, gdzie między innymi śpiewa Eugeniusza Oniegina, artysta już z międzynarodową karierą, choć przed nim zapewne jeszcze o wiele większa.

Sławomir Pietras „Angora”

Bohaterką wieczoru była bez wątpienia Gabriela Gołaszewska, młoda śpiewaczka obdarowana przez naturę pięknie brzmiącym głosem o srebrzystej barwie. (...) Zachwyt budziła swoboda prowadzenia frazy(...) Do tego należy dodać koloraturową wirtuozerię. (…) dzielnie dotrzymywał kroku, obdarzony mocnym, o wyrównanym brzmieniu barytonem Stanislav Kuflyuk  w partii lorda Ashtona, okrutnego brata. Jego interpretacja sprawiła, że była to postać pełna pasji i determinacji w zmierzaniu do upragnionego celu. Na osobne słowa uznania zasłużył młody tenor Łukasz Załęski w partii Edgara, który ujął naturalną swobodą i elegancją prowadzenia frazy. Sumując: piękne wykonanie, udany wieczór przynoszący Operze Śląskiej zasłużony sukces i uznanie”

Adam Czopek „Maestro”

Wielką Sztuką jest przygotować taki spektakl, aby zachwycał we wszystkich aspektach: w warstwie wokalnej, aktorskiej, wizualnej .... Ten spełniał wszystkie te kryteria, oglądało się go z niewymuszoną przyjemnością oraz z żalem, że nie można było być obecnym na widowni. (…)Tytułową rolę wykonała Gabriela Gołaszewska. (...) Swoją grą i śpiewem uwydatniła uczucia znakomicie zobrazowane w muzyce Donizettiego. Prawdziwy popis swoich wokalnych możliwości zaprezentowała w scenie szaleństwa. Ten fragment opery należy do jednych z najbardziej wymagających w całej literaturze. Jej wykonanie było wybitne - uważam, że wiele śpiewaczek-odtwórczyń tej roli mogłoby się dużo nauczyć widząc, jak obłędnie można wykonywać tę scenę.

Blog „Il dolce suono”

Gabriela Gołaszewska została znakomicie obsadzona w partii tytułowej. To solistka świetna aktorsko – wypada bardzo autentycznie. Co więcej, dysponuje cudownym głosem, dzięki któremu każda aria brzmi absolutnie perfekcyjnie. (...)  W przeciwieństwie do innych śpiewaczek, które skupiają się na ekspresji i pomijają koloraturę, Gabriela Gołaszewska jest perfekcyjna wokalnie. Tenorowa partia Edgara jest najeżona wyzwaniami, którym Łukasz Załęski sprostał z łatwością. Rola kontrolującego swoją siostrę Henryka jest z kolei wzorcem dla każdego dobrego barytona, a do takich należy Stanislav Kuflyuk, który jako Ashton przypomina Mefistofelesa. (...) To dobra okazja, żeby zobaczyć jedno z najbardziej znanych dzieł operowych w klasycznej inscenizacji z udziałem świetnej obsady.

Ursula Lipphart-Lindemeyer, „Das Opernmagazin”

Spektakl współorganizowany przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca w ramach programu własnego „Dyrygent-rezydent”, finansowany ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu.