Gianni Schicchi i Suor Angelica

Gdyby Giacomo Puccini zawitał do Hollywood, muzyka filmowa mogłaby wyglądać inaczej. Jego dzieła, takie jak Gianni Schicchi i Suor Angelica, stanowią pomost między operą a popkulturą. Puccini umiejętnie buduje napięcie, oddaje emocje bohaterów i dopełnia ich charakter przez muzykę, podobnie jak Verdi w Falstaffie. To przykład opery, gdzie fabuła i muzyka tworzą jednolitą całość, a każda nuta wypełnia sceniczną akcję. Nic dziwnego, że słynne arie, jak Oh, mio babbino caro czy Senza mamma, często nie są rozpoznawane jako część tego monumentalnego dzieła – ich kontekst tkwi w sieci emocji i konfliktów, jak w dobrym melodramacie.

Inscenizacja oddaje ducha kompozytora. Puccini, choć nie potrzebuje wielu wskazówek scenicznych, wymaga talentu i precyzji, by jego muzyka prowadziła solistów przez każdy takt partytury. Jego opowieści o dylematach ludzkich pozostają aktualne niezależnie od epoki – od średniowiecza po współczesność. Konflikty i rozterki bohaterów mogą dotyczyć zarówno klasztoru, internatu, jak i domu poprawczego, a piekło Dantego nie ma granic czasowych.

Sceniczna interpretacja to połączenie humoru i refleksji. Barokowe kostiumy rodziny Buosów kontrastują z ascetycznymi strojami ochronki. Projekcje Karoliny Jacewicz i scenografia Luigiego Scoglio, zdobywcy wielu nagród, nadają widowisku nowoczesny wymiar. W ten sposób zderzają się dwa światy, dwie estetyki i dwie wizje – teatr komedii i dramat.

To wspólna produkcja Akademii Muzycznej i Opery Śląskiej, powstała z okazji 100-lecia śmierci Pucciniego, oddająca hołd geniuszowi, który wyprzedzał swoją epokę.

Więcej szczegółów na stronie wydarzenia: www.am.katowice.pl