Opera Online

Carmina Burana

Carl Orff
Premiera: 13 listopada 2022 r.

wersja koncertowa w opracowaniu na dwa fortepiany i zespół instrumentów perkusyjnych

 

Wystąpią:

Ewelina Szybilska – sopran

Adam Sobierajski  – tenor

Martin Filipiak – baryton

 

Fortepian:

Mirella Malorny-Konopka

Grzegorz Biegas 

 

Instrumenty perkusyjne:

Adam Bonk

Anna Famuła-Galwas

Łucja Zahorska

Aleksander Juraszczyk

Aleksander Kulawik

Mateusz Misiak

 

Chór Opery Śląskiej w Bytomiu

Chór Dziecięcy Opery Śląskiej

Maciej Tomasiewicz – dyrygent

 

Główną ideą przyświecającą Orffowi w jego twórczości był „teatr totalny”, czyli bardzo oryginalna synteza muzyki, śpiewu, poezji, tańca oraz gry scenicznej. „Carmina burana” to nazwa trzynastowiecznego zbioru świeckich pieśni i poezji – głównie o tematyce miłosnej, na podstawie których w XX wieku Carl Orff skomponował kantatę sceniczną – utwór na orkiestrę, chór i głosy solowe, w którym dominują rytm i prosto zharmonizowane partie chóralne. Najsłynniejszym fragmentem kantaty jest – niezwykle znana nie tylko melomanom – rozpoczynająca i kończąca utwór pieśń chóru „O Fortuna”. W towarzyszeniu instrumentalnym przewodnią rolę pełnią instrumenty perkusyjne, gdyż te właśnie uważał kompozytor za pokrewne duszy i obszarowi jego działania jako służące do przekazywania energii. Również tekst kantaty jest traktowany „perkusyjnie” – zasadą są wielokrotne powtórzenia słów i eksponowanie sylab.

„Carmina burana” Orffa składa się z trzech części, poprzedzonych prologiem zatytułowanym „Fortuna Imperatrix Mundi” („Fortuna władczyni świata”), w którym autor skarży się na zmienność losu i zależność człowieka od kaprysów fortuny.
I część „Primo Verte” („Wiosna”) opiewa uroki budzącej się przyrody, jej barw i rodzącego się pragnienia miłości.
II część „In taverna” („W gospodzie”) to pieśni, które sławią radości płynące z biesiadowania w doborowym towarzystwie. Kończy się konkluzją: “Kraj marnieje, młódź dziczeje, (…) cały świat już z nas się śmieje, już nas palcem wytykają. Lecz tych, wobec nas zelżywych, co po świecie z plotką krążą, wymażą z ksiąg sprawiedliwych i w głąb piekła ich pogrążą”.
III ” Cour d’amours” („Dwór miłości”) jest główną częścią kantaty. Jej motto, to stwierdzenie, że miłość unosi się wszędzie wokół nas. Pieśni sławią ziemską miłość we wszystkich przejawach.

Całość zamyka powrót do treści prologu – skargi na niestałość łask fortuny.

 

 
Wstecz